Moje książki

"Hotel Bankrut" (powieść)
 
Spowolnienie, zapaść, recesja. Kryzys od kilku lat nie schodzi z pierwszych stron gazet. Ten ekonomiczny często przeradza się w osobisty. Każdy przeżywa go na swój sposób. Bezrobotna menedżerka z kredytem we franku, absolwentka na śmieciowej umowie, emerytka ledwie wiążąca koniec z końcem i drobny przedsiębiorca, który splajtował. Co ich łączy? Dzielone z oszczędności mieszkanie. Dręczący ich bezwzględny pracownik banku. A także o wiele więcej, niż mogliby przypuszczać. Czy tracąc wszystko można coś zyskać? Jedno jest pewne: każdy kryzys prowadzi do przełomu.




"Zachłanni" (powieść)

Troje trzydziestolatków. Trzy marzenia. Trzy precyzyjnie opracowane plany, jak je zrealizować.

Tytułowi „zachłanni” to tzw. słoiki - lokalni emigranci, jakich w Polsce tysiące. Przyjeżdżają do dużych miast po wykształcenie i lepszą przyszłość. Przeprowadzka oznacza dla nich nowe życie i konieczność zdobywania wszystkiego od początku: dachu nad głową, pracy i przyjaciół. Zawieszeni między miastem a rodzinnym domem odkrywają, że to, co dotąd znali i czego się nauczyli, nijak nie przystaje do nowej rzeczywistości. Żeby przetrwać, muszą być silni, ambitni i nigdy się nie poddawać. Są więc zachłanni – w dobrym i złym sensie.

„Zachłanni” to powieść o przyjezdnych, która nie ocenia. Z humorem, ale i nutką goryczy opisuje codzienność przybysza, na którą składają się wynajmowane mieszkania, przypadkowi współlokatorzy, zaskakujące znajomości i najdziwniejsze dorywcze prace. Opowiada o życiowych szansach i rozczarowaniach. Pokazuje, w jaki sposób decyzja o opuszczeniu rodzinnej miejscowości, dla niektórych będąca spełnieniem marzeń, dla innych jedynym wyjściem, kształtuje życie ludzi i ich samych.


Recenzje „Zachłannych”:

Czytam z wypiekami na twarzy.                     Agnieszka Graff

    „Zachłanni” to atak na najpotężniejsze warszawskie tabu (...). Kupiłem melancholię „Zachłannych”…
                              Wojciech Orliński, Duży Format

    Ta powieść, w której najciekawsze są społeczne obserwacje, a nie sama warstwa fabularna, jest katalogiem materialistycznych marzeń, które mają przyjezdni, „słoiki”.   Justyna Sobolewska, Polityka

    Coś nie pozwalało mi książki odłożyć. Może to niezwykle inteligentny, a jednocześnie bardzo ludzki język, którym została napisana. Dialogi są tak naturalne, że czasem miałam niepokojące wrażenie, że wielokrotnie sama wypowiadałam dokładnie te same kwestie, ja i wszyscy ludzie, których znam. Zmysł obserwacji autorka ma niezwykły.                          Aleksandra Kostrzewa, Onet.pl

    Autorka sarkastycznie rozprawia się nie tylko z mitem prostej drogi do sukcesu w wielkim mieście, lecz także z wyobrażeniami młodych ludzi, którzy czasem zbyt wiele wymagają nie tyle od świata, co od siebie. Robi to z dużą literacką swobodą, sprawnie manewrując pomiędzy ostrym humorem a stonowaną refleksją.            

Katarzyna Szczepaniak, Xięgarnia.pl

    Książka traktuje o słoikach z Warszawy. Ujęcie tematu raz, że dość nieklasyczne, bo przede wszystkim bez wchodzenia w koleiny schematów i bez wartościowania, dwa, zajmujące historie są bardzo zgrabnie napisane. Bez zbytniej słodyczy, momentami gorzko, smutno, bezpośrednio i prosto w sedno.

                                        Anna Pietraszko, Gazeta.pl



Przewodnik "Pomysł na Polskę" (współautorstwo)

35 rankingów i ponad 400 topowych miejsc, wydarzeń i atrakcji. Zaskakujące cuda natury, bajeczne parki narodowe i klimatyczne miasta. Muzea i zamki, podziemne trasy turystyczne i zabytki w miniaturze. Najlepsze trasy rowerowe i SPA, imprezownie i ustronia. Przyroda, historia, kultura, technika, aktywność. To trzeba zobaczyć!